006. I'm having an old friend for dinner... cz.1

"I ate his liver with some fava beans and nice Chianti" - cytat z filmu, który powinien obejrzeć każdy kinomaniak. "Milczenie Owiec" to obowiązkowa pozycja dla fanów kina, ale nie tylko.
Z okazji 22 lecia filmu (które minęło 14 lutego), postanowiłam co tydzień publikować recenzję każdego z czterech filmów o Hannibalu Lecterze, zaczynając od daty powstania.
Film, którym zajmuję się dzisiaj, opowiada o agentce Clarice Starling, która zostaje zwerbowana do zapoznania się ze sprawą Bufallo Billa - mordercy obdzierającego ze skór swoje ofiary. Jej zadaniem jest wyciągnięcie informacji od psychiatry-kanibala skazanego za wielokrotne mordy - doktora Hannibala Lectera. Jednak pomiędzy agentką i mordercą rodzi się dziwna więź. Hannibal chce, aby w zamian za informacje dotyczące Bufallo Billa Clarice dzieliła się z nim wspomnieniami ze swojego dzieciństwa.                                  Pewnie nie wydaje się Wam to ciekawe, czytając mój marny opis. Ja po prostu nie potrafię wyrazić perfekcyjności tego filmu.

Co jest fenomenem tej historii?

Fenomenem tego filmu jest z pewnością wspaniała obsada - kapitalny Anthony Hopkins w roli Hannibala Lectera. Przerażał, a jednocześnie przyciągał widza swoją tak perfekcyjnie oddaną postacią, swoją mową, gestami itp. Dla niego samego z pewnością warto obejrzeć ten film. 

Anthony Hopkins zrobił coś niezwykłego - on nie grał postaci. On nią po prostu był. Potrzeba naprawdę niezwykłych umiejętności aktorskich, aby sama postać Lectera stała się kultowa. Nie mógł zagrać tego lepiej. Nikogo nie dziwi Oscar, którego dostał. Amerykański Instytut Filmowy przyznał w 2005 roku słynnej kwestii Hannibala 21 miejsce w kategorii 100 najlepszych kwestii filmowych wszech czasów oraz 1 miejsce w kategorii 100 najlepszych bohaterów i złoczyńców wszech czasów w roku 2003. Hopkins był po prostu fe-no-me-na-lny.

Także Jodie Foster zagrała bardzo dobrze, jednak według mnie, trochę w tym filmie przysłaniał ją Hopkins. Aktorka także wygrała Oscara, a postać przez nią odgrywana również została umieszczona w "100 bohaterach i złoczyńcach..." na miejscu 6. Foster spisała się znakomicie.

Akcja rozkręca się powoli (chociaż w sumie można powiedzieć, że jest jej bardzo mało) jednak z każdą chwilą wzrasta napięcie widza. Nie ma momentów nudnych lub niepotrzebnych - każdy element jest istotny i prowadzi do drugiego. To lekkie napięcie i podekscytowanie sprawiło, że film stał się takim arcydziełem.

Jednak zdecydowanie największą zaletą tego filmu są rozmowy agentki Starling z doktorem Lecterem. To, jak mężczyzna powoli naprowadza ją na kolejne tropy, a ona dzieli się z nim szczegółami dotyczącymi swojego życia sprawia, że zawiązuje się między nimi dziwna więź. To ona powoduje, że wprost nie możemy się doczekać kolejnego spotkania Clarice i Hannibala. To, co dzieje się między nimi jest naprawdę bardzo ciekawe - żadne nie może bez siebie funkcjonować. Aby się jedno dowiedziało się czegoś od drugiego, musi samo odsłonić cząstkę swojej duszy.

Szczególnie niesamowity jest moment, w którym Clarice przychodzi do Lectera i rozmawia z nim o krzyku owiec. Opowiada mu historyjkę ze swojego dzieciństwa, w której budzi się w nocy słysząc rozpaczliwy płacz owiec. Zabiera jedno jagnię i ucieka z nim do lasu. "Pomyślałam... ze jeżeli uratuję choć jedno, to one zamilczą..." - mówiła. Jest to jeden z najważniejszych momentów w filmie. A gdy po agentkę przychodzi eskorta i zabiera ją do samolotu, Hannibal przypomina jej o aktach, które mu zostawiła. Starling wyrywa się agentom i podbiega do Lectera. I właśnie wtedy możemy obserwować jeden z najpiękniejszych momentów światowej kinematografii - jest to o wiele bardziej romantyczne niż tysiące pocałunków, śpiewania pod balkonem i kolacji przy świecach. Ten sam DOTYK. Muśnięcie.

Nie można także zapomnieć o innych szczegółach, które powodują, że ten film jest tak niesamowity. Choćby o słynnej ćmie, scenie ucieczki z więzienia (to dopiero było napięcie!)... Dużo by wymieniać.
Naprawdę, ten film ma mnóstwo zalet i powodów, aby go obejrzeć. To wszystko składa się na fenomen „Milczenia owiec”.
Czy film jest taki jak książka?
Niemalże identyczny. W filmie zawarto prawie wszystko, co było w książce. Są nieznaczne odstępstwa od oryginału, nie mające wpływu na ogólny obraz. Książkę także bardzo polecam. Chociaż mogę powiedzieć, że to chyba jedyny według mnie przypadek, gdzie to właśnie film jest lepszy od książki. A nie na odwrót.
Co mogę dodać na koniec? Jedynie to, że dla mnie ten film jest arcydziełem. Wszelkie pozytywne opinie są jak najbardziej uzasadnione.   
Oczywiście wiele osób mówi, że ten film jest przeceniony przez poprzednie pokolenie, ale nie zgadzam się z tym. Znam wiele osób, które tak jak ja są pasjonatami "Milczenia Owiec" a są w moim wieku.
A więc żegnam się z Państwem i dziękuję za przyjemny wykład (co ciekawe, słowo "wykład" znaczy po angielsku "lecture", od którego pochodzi nazwisko naszego słynnego kanibala).
I pamiętajcie o zasadzie obowiązującej już dzisiaj na całym świecie - Quid pro quo.

Ocena: 10/10